بررسی اثر آموزش مدیریت به مادران بر بهبود شیوه‏های فرزندپروری و کاهش نشانه‏های اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی فرزندان

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش مدیریت به مادران برای بهبود شیوه‏های فرزند‏پروری و کاهش نشانه‏های اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی فرزندان است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‏آزمون و پس‏آزمون و جامعه آماری کلیه دانش‏آموزان با اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی و والدین آنها در شهر بهبهان است. با انتخاب تصادفی26 مدرسه و با استفاده از پرسشنامه نشانه‏های مرضی کودکان CSI-4 (فرم والد و معلم)، عده‏ای دانش‏آموز با این اختلال انتخاب و از نظر متغیرهایی مانند میزان تحصیلات دانش‏آموز و والدین، سن، محل زندگی، شدت اختلال، و اختلال‏های همبود همتاسازی و 40 نفر به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. برای ارزیابی شیوه‏های فرزندپروری از پرسشنامه فرزند‏پروری رابینسون، ماندلکو، الس، و‏هارت (2001)، استفاده شد. مادران گروه آزمایش در جلسات آموزش مدیریت والدین مبتنی بر رویکرد رفتاری بارکلی (1997) شرکت داده شدند. مادران گروه کنترل هیچ‏گونه آموزشی دریافت نکردند. نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری، تفاوت معناداری میان میانگین نمرات گروه آزمایش و کنترل در نشانه‏های اختلال را نشان داده و نمره شدت اختلال گروه آزمایش پس از آموزش کاهش یافته بود. همچنین نتایج تحلیل نشان داد که نمره شیوه‏های فرزندپروری خودکامه و سهل‏گیر مادران کاهش و نمره شیوه مقتدرانه افزایش یافته است. به طور کلی، می‏توان به این نتیجه رسید که برنامه آموزش والدین (بارکلی، 1997) سبب بهبود شیوه‏های فرزندپروری مادران و کاهش نشانه‏های اختلال در فرزندان شده است